ได้ยินเพลงดาวมหาลัยมานานแล้ว และเคยได้ฟังเพลงสาวลาดพร้าวมาแล้วด้วย
ทุกครั้งที่ได้ฟังก็อดอมยิ้มไม่ได้
ช่างเสียดสีดีแท้ แม้ว่าเนื้อเพลงจะเสียดสี สาวบ้านหนองใหญ่ ที่เมื่อไปเรียนในกรุงเทพฯแล้ว ก็รังเกียจทุกอย่างที่เป็นของบ้านหนองใหญ่บ้านตัวเอง
อันที่จริง แม้แต่ในระดับกว้างกว่านั้นก็ยังคงใช้ได้ นักเรียนไทยหลายคนไปเรียนต่างประเทศเมื่อจบมาแล้ว ก็เกลียดทุกอย่างที่อยู่ในนามของประเทศของตนเอง อันที่จริงผมคิดว่าผมเองก็อาจจะเคยผ่านความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน ก็ได้แต่หวังว่าตอนนี้คงจะไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว
สิ่งนี้ก็เป็นความรู้สึกตรงข้ามกันกับหลงตัวเอง ดังเช่นพวกหลงชาติ คลั่งชาติ แต่ผมสันนิฐานว่าทั้งคู่มีที่มาคล้ายกันคือการไม่รู้จักตัวเองและไม่รู้จักคนอื่นอย่างแท้จริง
สำหรับพวกที่เกลียดตัวเอง ก็คือเมื่อไม่รู้จักตัวเอง จึงมองไม่เห็นข้อดีของตัวเอง มองไม่เห็นที่มาที่ไปและเงื่อนไขที่นำไปสู่สภาพที่เป็นอยู่ ก็หลงไปกับภาพที่ตนมองคนอื่นและอยากเป็น (อย่าง) คนอื่น ซึ่งก็เข้าใจได้ว่าด้วยความหวังดีนั่นแหละ
สำหรับพวกที่หลงตัวเองก็ไม่ต่างกัน คือเมื่อไม่รู้จักตัวเอง จึงมองไม่เห็นข้อเสียของตัวเอง มองไม่เห็นทางที่จะทำให้สภาพที่เป็นอยู่ดีขึ้นด้วยคิดว่าที่เป็นอยู่นี้ดีแล้ว ก็หลงไปกับภาพของตนที่ตนคิดเอาและยึดติดกับภาพนั้น ๆ และแน่นอน ซึ่งก็เข้าใจได้ว่าด้วยความหวังดีอีกเช่นกัน
ผมขอคารวะผู้ประพันธ์เพลงดาวมหาลัย ด้วยว่าทุกครั้งที่ได้ยินได้ฟัง ก็ให้ระลึกเตือนตนเสมอ ว่าอย่ากระทำตนเหมือนดาวมหาลัย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น