พยศคนตรง

เมื่อวันก่อนแฟนอยากได้ลวดสักม้วนนึง เลยชวนไปศึกษาภัณฑ์ขอนแก่น ได้พบกลอนบทหนึ่งที่นั่น
เดิม ไม่ทราบชื่อ ไม่ทราบผู้แต่ง ก็ลอกมาอย่างรวดเร็วเพราะประทับใจในความหมายของมัน

เมื่อกลับมาก็ลองนำเอาวรรคแรกไปค้นดูใน google มีรายงานว่าเป็นกลอนชื่อ "พยศคนตรง" โดยท่านพุทธทาส หากท่านใดทราบข้อเท็จจริง จะกรุณาชี้แนะเพื่อความถูกต้องก็ขอขอบคุณไว้ล่วงหน้าครับ

พยศคนตรง
พยศคน ธรรมดา ไม่น่าคิด
มันย่อมมี ประจำจิต กันอยู่ทั่ว
พยศของ คนตรง ซิน่ากลัว
มันหลอนตัว ลึกซึ้ง พึงพินิจ
ถือว่าตัว ตรงจริง, จึงยิ่งยึด
ไว้เต็มอึด เรื่อยไป อยู่ในจิต
จะนอนนั่ง ก็คลุ้มคลั่ง คอยแต่คิด
ว่า "เราถูก- เขาผิด" อยู่ร่ำไป,
คิดว่าดี กว่าเขา ซิเราแย่
มันเพียงแต่ ดีกว่าคน ที่บาปใหญ่,
ส่วนตัวเอง บาปลึก นึกให้ไกล
มันบาปเบา อยู่เมื่อไร ให้คิดดู

ถ้านึกย้อนดู เราเองก็เคยทำตัวเป็นคนตรงพยศเหมือนกัน พอนึกออกก็รู้สึกอายเหมือนกันแฮะ

[เพิ่มเติมเมื่อเย็นวันเดียวกัน] ค้นหาโดยใช้คำค้นว่า "พยศคนตรง" ทำได้พบคอลัมน์ "กาย-ใจ" ของกรุงเทพธุรกิจโดย ศิริรัตน์ ณ พัทลุง ประจำวันอาทิตย์ที่ 16 มีนาคม 2551 ซึ่งขยายความอธิบายกลอนบทนี้เพิ่มเติม ผมคิดว่าน่าสนใจมากจึงขอบันทึกลิงก์ไว้เป็นประโยชน์